غذاهای خیابانی در اندونزی که باید برای غذاخوری های مقرون به صرفه امتحان کنید

2024 نویسنده: Cyrus Reynolds | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2024-02-07 19:37

با تاریخ طولانی اندونزی به عنوان سرزمین ادویه جات، طبیعی به نظر می رسد که غذاهای محلی - حتی غذاهای ارزان اما سیرکننده که در خیابان ها فروخته می شود - مواد محلی و سبک های پخت سنتی را در یک کل خوشمزه و هیجان انگیز ترکیب کند. تاریخ اندونزی به عنوان میدان جنگ و مستعمره پرتغال و اندونزی در واقع حول ادویه‌هایی است که در ابتدا در اطراف جزایر متعدد این کشور کشت می‌شدند.

کی اف سیتو، مجری تلویزیون، بنیانگذار شرکت آسیایی مواد غذایی ماکانسوترا، و نماینده ارشد کنگره جهانی غذای خیابانی آتی که قرار است برگزار شود، توضیح می‌دهد: «یک جنگ خونین تقریباً نیم هزاره پیش بر روی ادویه‌ها در مجمع الجزایر درگرفت. در سنگاپور. "آیا می توانید تصور کنید که آنها با این ادویه ها، با غذا چه می کردند، که باعث می شود مردم بخواهند برای آن بکشند؟"

نگران نباشید، اوضاع تا حدودی آرام شده است: امروز، بازدیدکنندگان اندونزی اکنون می توانند غذاهای خیابانی مورد علاقه خود را در آرامش بخورند. اگر در شهری مانند جاکارتا یا یوگیاکارتا هستید، به احتمال زیاد برای یافتن غذاهای خیابانی فهرست شده در چند صفحه بعدی، نیازی به پیاده روی زیادی ندارید. بسیاری از این غذاها در سرتاسر اندونزی پرطرفدار هستند و تعداد کمی از غذاهای مورد علاقه محلی برای اندازه گیری خوب هستند.

Kerak Telor - میان وعده "رسمی" خیابان جاکارتا

230 میلیون نفر جمعیت اندونزی بین بیش از 300 گروه قومی تقسیم شده اند. گروه قومی بتاوی ادعا می کنند جاکارتا متعلق به خود است. فرهنگ بتاوی مسئول بخش بزرگی از غذای خیابانی جاکارتا است، از جمله ناسی اودوک و انواع بتاوی در سوتو و گادو-گادو.

Kerak telor (بهاسا به معنای "پوسته تخم مرغ") غذای خیابانی مشخص Betawi است: فریتاتای برنجی چسبناک که توسط فروشندگان دوره گرد روی زغال چوب پخته می شود. فروشنده بخش کوچکی از برنج چسبنده را در یک تابه قرار می دهد، سپس موسیر سرخ شده، میگو، نارگیل رنده شده، فلفل و نمک را اضافه می کند. سپس کل مجموعه را با تخم مرغ اردک یا مرغ مخلوط می کنند، سپس به صورت داغ روی کاغذ سرو می کنند. نمای بیرونی کاملاً ترد است که این نام را توضیح می دهد.

تخم مرغ یا اردک؟ بستگی به سلیقه شما دارد؛ تخم اردک طعم و مزه و طعم غنی‌تر و چرب‌تری دارد، اگرچه کراک تلر ساخته شده با تخم اردک کمی بیشتر قیمت دارد. این غذا شباهت زیادی به املت دارد، اما افزودن برنج چسبنده، موسیر، میگو و نارگیل (بدون ذکر ادویه های اندونزیایی) آن را کاملاً از پسر عموی غربی بی مزه و غیر تردش متمایز می کند.

Kerak telor به اندازه غذاهای خیابانی دیگر در همه جا موجود نیست: "Bang Toing، یک کراک Betawi توضیح می دهد: "ما ترجیح می دهیم آن را فقط در نقاط خاصی که نماد جاکارتا هستند، مانند موناس، شهر قدیمی و ستو بابکان بفروشیم." فروشنده تلور مستقر در جاکارتا. "من واقعاً مطمئن نیستم که چرا، اما ما این کار را انجام می دهیم."

Nasi Uduk - برداشت اندونزیایی از برنج نارگیل

این نارگیل-برنج دم کرده شباهت زیادی به ناسی لماک که در مالزی خواهید یافت، دارد، اما بتاوی ها ناسی اودوک را منحصر به فرد خود ساخته اند. هنگام پختن ناسی اودوک، بتاوی شیر نارگیل را جایگزین آب می‌کند و علف لیمو، میخک و سایر ادویه‌ها را به آن اضافه می‌کند. این منجر به برنج خامه‌ای و خوش طعم‌تر می‌شود که به‌خوبی با تمپه، ناسی آیام یا آنچوی جفت می‌شود.

Soto Tangkar - یک سوپ فروتن با منشأ سلطنتی

"Soto" عبارتی است که برای سوپ به سبک اندونزیایی استفاده می شود و در تنوع های منطقه ای متعددی وجود دارد. سوتو تانگکار یک برداشت بتاوی از سوتو است: دنده گوشت گاو و سینه خورش شده در شیر نارگیل، سیر، چیلی، شمعدان و سایر ادویه ها. بتاوی ها دوست دارند سوتو تنگکار را در کنار ساته داگینگ ساپی (ساتای گاو) سرو کنند: غذاخوری ها از سوتو تنگکار به عنوان سس تند برای سیخ های گوشت گاو استفاده می کنند.

ریشه های نجیب سوتو باور خیابانی فعلی آن را تکذیب می کند: وبلاگ غذایی مالزیایی Fried Chillies توضیح می دهد که نام سوتو ریشه در کلمه مالایی راتو ("سلطنتی") دارد، که همان ریشه کلمه مالایی برای "کاخ" است. ، کراتون (ke-ratu-an، خراب شده به کراتون، یوگیاکارتا کراتون را ببینید).

همانطور که Fried Chillies می گوید، پادشاهی بیمار شد و درخواست یک سوپ ترمیم کننده کرد. این سوپ تندتر از حد معمول به نفع جوانه های چشایی پادشاه که از بیماری بی حس شده بود درست شد. غذای حاصل سوآپ راتو ("به پادشاه خورده") نامیده می شد. این نام در نهایت به مرور زمان به سوتو تبدیل شد.

گادو-گادو - سالاد به خیابان ها می رود

گیاهخواران می توانندنفس راحتی بکشید: آنها هنوز هم می توانند با سفارش سالاد معروف به گادو-گادو از غذاهای خیابانی اندونزی لذت ببرند. این نام به معنای واقعی کلمه به "مخلوط کردن" ترجمه می شود. از این گذشته، این غذا مخلوطی از سبزیجات تازه و بلانچ شده، توفو و تمپه است که در سس بادام زمینی حمام می شود. این غذا را می توان با برش های تخم مرغ آب پز و پیاز سرخ شده تزیین کرد و با ظرف جانبی کریپیک (کراکرهای نشاسته ای سرخ شده) سرو کرد.

بر خلاف بسیاری از غذاهای خیابانی اندونزیایی، گادو-گادو به راحتی وارد رستوران ها و هتل ها در سراسر منطقه شده است. سالاد یک غذای اصلی در مراکز دستفروش سنگاپور و برخی از مکان‌های ناهار خوری معمولی اندونزی است.

Ketoprak - یک میان وعده خیابانی که مورد توجه قرار می گیرد

یکی دیگر از غذاهای خیابانی (معمولاً) بدون گوشت، کتوپراک در استفاده از سس بادام زمینی به عنوان سس شبیه گادو-گادو است. تفاوت در استفاده کتوپراک از نودل برنج و لوتوننگ، نوعی برنج فشرده است. جوانه‌های لوبیا، فلفل قرمز، سیر، توفو، موسیر، و کریپیک مجموعه را کامل می‌کنند و در برخی غرفه‌ها تخم‌مرغ‌های پخته شده و برش‌های خیار اضافه می‌شود.

افسانه های غذایی بر این باورند که کتوپراک به عنوان یک غذای سنتی در Cirebon، جاوای غربی منشا گرفته است. امروزه کتوپراک یکی از غذاهای اصلی بتاوی/بومی جاکارتا در نظر گرفته می شود، اگرچه این غذای خیابانی را در یوگیاکارتا نیز خواهید یافت. هنگام سفارش کتوپراک، می توانید مشخص کنید که می خواهید قسمت شما چقدر تند باشد. فروشندگان تمایل دارند هر وعده را جداگانه آماده کنند.

Nasi Gila - از "Crazy Rice" جاکارتا غمگین شوید

"گیلا"در اندونزیایی به معنای "دیوانه" است، بنابراین "nasi gila" به "برنج دیوانه" ترجمه می شود. این نام به سوسیس، مرغ، کوفته و گوشت بره اشاره دارد که به مقدار زیاد روی برنج سفید ریخته شده و با یک مشت کریپیک تزئین شده است.

بازدیدکنندگان منطقه منتنگ جاکارتا (محل زندگی پرزیدنت اوباما در زمانی که هنوز در اندونزی زندگی می کرد) می توانند بعد از تاریک شدن هوا به آنجا بروند و روی یک میز و صندلی پلاستیکی بنشینند و داخل وسایل بچسبانند و با ته بوتول (سرد) شسته شوند. چای بطری شده مانند یک نوشابه).

Nasi gila تنها یکی از بسیاری از برنج‌های غذای خیابانی جاکارتا است. کارگران پایتخت دوست دارند در غذاهای برنج سرخ شده (ناسی گورنگ) با نام های توصیفی بچینند. Jakarta Globe در مورد چند نوع محلی گزارش می دهد، از جمله "nasi goreng ganja - که به دلیل کیفیت اعتیادآور ادعایی آن نامگذاری شده است" و "mawud nasi goreng که توسط فروشندگان در Jalan Haji Lebar در مرویا، جاکارتای غربی فروخته می شود… Mawud یک نمایشنامه است در کلمه maut به معنای کشنده یا ساعت مرگ است."

Bakso - سوپ کوفته مناسب برای رئیس جمهور

اندونزیایی‌ها رئیس‌جمهور اوباما را هنگام بازدید از کشورشان دوست داشتند، و او از همان ابتدا آنها را دوست داشت - یا حداقل غذاهای آنها را دوست داشت. اوباما با تشکر از میزبانان اندونزیایی خود برای یک شام خوب، فریاد زد: "Terima kasih untuk bakso… semuanya enak!" (ممنون بابت باکسو… همش خوشمزه است!)

باکسو یک بازیگر اصلی در صحنه غذاهای خیابانی اندونزی است: یک منبع خوشمزه، دلچسب و ارزان پروتئین که از چرخ دستی ها سرو می شود. اندازه کوفته ها از توپ گلف متفاوت استبه توپ تنیس هومونگ (دومی به درستی باکسو بولا تنیس نامیده می شود - کوفته ها تخم مرغ های آب پز در وسط دارند).

این گلوله های فنری از گوشت مرموز با رشته فرنگی و آبگوشت مقوی مخلوط می شوند، سپس با موسیر سرخ شده، تخم مرغ آب پز شده و بوک چوی تزئین می شوند. انواع منطقه‌ای غنی‌تر وونتون، کوفته‌های چینی معروف به siomay (siu mai) و توفو را اضافه می‌کنند.

برای افزودن لگد به غذا، معمولاً غذاخوری ها باکسو را با یک طرف سامبال یا خمیر فلفل هندی می خورند.

Nasi Manado - برنج پنج زنگ برای فلفل خور

اگر نمی توانید قدر غذا را بدانید مگر اینکه پنجاه درصد فلفل هابانرو باشد، پس در شهر مانادو در شرق اندونزی احساس راحتی می کنید: گروه قومی محلی میناهاسا همه چیز را با فلفل قرمز می خورند. و منظور ما همه چیز است - میناهاسا حتی موز خود را در خمیر چیلی فرو می‌کنند!

این بدان معنا نیست که غذاهای مانادو همه چیز به راه انداختن آتش پنج زنگ هشدار در دهان شماست. آشپزهای Minahasa دوست دارند غذاهای خود را با گیاهان معطر مانند ریحان، علف لیمو و برگ لیموترش کافیر تقویت کنند.

غذاهای موجود در این تصویر همه نشانه های غیرقابل انکار گرما و عطر غذای Manado را دارند. یک تپه برنج سفید (ناسی) در وسط نشسته است. در سمت چپ بالا، cakalang rica-rica وجود دارد ("cakalang" ماهی تن است، یک گوشت اصلی در Manado ساحلی؛ "rica-rica" به فلفل قرمزی اشاره دارد که میناهاسا دوست دارند آن را با پروتئین خود سرخ کنند). با پوشاندن قسمتی از کاکاالنگ در سمت چپ پایین، یک پتی بزرگ از باکوان جاگونگ (فرش های ذرت) خواهید دید.

ریکا رودو (یک غذای سبزی از ذرت سرخ شده، بادمجان، فلفل قرمز و برگ های بلینجو) و یک سیخ ساته گوشت خوک را گرد می کنند.

Pisang Roa - جفت عجیبی از موز و فلفل قرمز

موز در خمیر چیلی؟ فقط میناهاسا چیلی‌ها در استان سولاوسی شمالی اندونزی می‌تواند یک غذای خیابانی بعید و در عین حال بسیار خوشمزه بسازد!

در مانادو، می توانید پیسانگ روآ را برای میان وعده در بیشتر غرفه های خیابانی اطراف شهر انتخاب کنید. "Pisang" به موز نشاسته ای اشاره دارد که به بسیاری از تنقلات و دسرهای آسیای جنوب شرقی راه پیدا می کند. "روآ" به ماهی دودی اطلاق می شود که میناهاسا آن را با فلفل قرمز، سیر و گوجه فرنگی در چاشنی به نام سامبال روآ سرخ می کند.

یک قسمت پیسانگ روآ شامل یک یا دو موز تازه سرخ شده و یک کاسه کم عمق پر از سامبال روآ است. شما قرار است با هر لقمه موز را در سامبال فرو کنید.

میناهاسا عاشق سامبال خود هستند و مجموعه‌ای از خمیرهای فلفل را ایجاد کرده‌اند که تقریباً در هر غذایی که درست می‌کنند می‌روند. سامبال معروف دیگر این منطقه عبارتند از: سامبال دابو دابو (سامبالی که از فلفل قرمز تازه، موسیر و گوجه فرنگی درست می‌شود) و سامبال ریکا ریکا (یک غذای چیلی که از فلفل قرمز تازه و سرخ شده با ماهی یا گوشت‌های دیگر درست می‌شود)..

Ayam Goreng - این مرغ سرخ شده کلنل نیست

وقتی در خیابان یا هر رستوران پادانگ در سرتاسر اندونزی ayam goreng (مرغ سرخ شده اندونزیایی) سفارش می دهید، انتظار تجربه ای به سبک KFC را نداشته باشید. برای شروع، اندونزیایی ها استفاده می کنندجوجه های آزاد، بنابراین برش ها کوچکتر اما متراکم تر از مرغ هایی هستند که در اکثر رستوران های فست فود آمریکایی پیدا می کنید.

مرغ سرخ شده اندونزیایی نیز بسیار متفاوت طبخ می شود. آیام گورنگ را به جای سرخ شدن در دیگ‌های روغن در آبگوشتی از ادویه‌ها در فرآیندی به نام ungkep پخته می‌کنند. اجازه می‌دهیم مایع روی حرارت ملایم تبخیر شود و یک غذای گوشتی معطر باقی می‌ماند که سپس قبل از سرو سرخ می‌شود.

شهر سلطنتی یوگیاکارتا ادعا می کند که طعم دهنده ترین مرغ سرخ شده در اندونزی را سرو می کند. منبعی به رابین اکهارت، وبلاگ‌نویس مواد غذایی می‌گوید: «ایام گورنگ یوگیا بسیار نمادین است، «یوگیا و سوهارتی [یک رستوران محبوب آیام گورنگ در جوجاکارتا] مانند مرغ سوخاری آمریکا و کنتاکی است.»

به 11 از 12 زیر ادامه دهید. >

Bakmi - یک غذای نودل چینی مورد علاقه اندونزیایی ها

هیچ جا به اندازه دکه های باکمی در منطقه گلودوک جاکارتا (محله چینی های غیررسمی شهر) تأثیر چینی ها بر غذاهای خیابانی جاکارتا ملموس نیست.

نودل باکمی فروتن اولین بار توسط مهاجران چینی هوکین معرفی شد. در طول سال‌ها، اندونزیایی‌ها ذائقه‌ای برای انواع تقریباً بی‌نهایت غذاهای مبتنی بر باکمی، از یک باکمی آیام ساده با آبگوشت، گوشت مرغ خرد شده و ونتون ایجاد کرده‌اند. به باکمی گورنگ، تهیه نودل سرخ شده با سینه مرغ، کلم بروکلی، کلم و قارچ.

کارشناسان باکمی روی رشته های فنری و آل دنته باکمی اصرار دارند که با چاشنی های کناری همیشه ضروری مانند موسیر سرخ شده و سامبال سرو می شود.

به 12 از 12 زیر ادامه دهید. >

Saté Ayam - سیخ مرغ به سبک اندونزیایی

هرجا در آسیای جنوب شرقی بروید، تکه‌های گوشت برشته شده روی سیخ بامبو را خواهید یافت، اما ساته اندونزی (که در سایر نقاط منطقه به عنوان ساتای نوشته می‌شود) چیز دیگری است.

ممکن است سس بادام زمینی باشد: اندونزیایی ها خمیر میگو را در مخلوط قرار می دهند، و به کل چیز یک لگد چشمگیر اومامی می دهد که با بادام زمینی به تنهایی نمی توانید دریافت کنید. در مادورا - جایی که قرار است بهترین ساته ایام (ساتای مرغ) از آن تهیه شود - مردم محلی به جای آن از خمیر ماهی استفاده می کنند و طعم سس حاصل را به طرز ماهرانه ای تغییر می دهد.

اگر احساس ماجراجویی می کنید، انواع دیگر ساته را امتحان کنید - هنگام خرید اجناس در خیابان، با ساته ساخته شده از بز، توفو، کلیه، روده، جگر و مکعب های خون مرغ منعقد شده مواجه خواهید شد.