در کجا در آلمان چه آبجو بنوشیم

2024 نویسنده: Cyrus Reynolds | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2024-02-07 19:36

آلمانی ها بیش از 2000 سال است که آبجو درست می کنند. امروز، می‌توانید بیش از 5000 برند مختلف را امتحان کنید که در 1300 کارخانه آبجوسازی در سراسر کشور ساخته شده‌اند.

برای چشیدن طعم واقعی آلمان، از Pils(ner) که همه جا حاضر است صرف نظر کنید تا یک دم نوش ماجراجویانه تر بنوشید و یک آبجو محلی میل کنید. از آبجوهای دودی در باواریا گرفته تا آبجو گندمی در برلین، طعم‌های بسیاری از آبجو آلمانی را در اینجا مشاهده می‌کنید.

Kölsch در کلن

از یک kneipe (میخانه آبجوی سنتی) در کلن دیدن کنید و احتمالاً فقط یک آبجو در منو پیدا خواهید کرد: Kölsch. به معنای «کلن»، مردم محلی به آبجوی خود که منحصراً در منطقه کلن دم می‌شود افتخار می‌کنند.

کلش رنگ پریده، ترد و سبک در یک لیوان نازک و استوانه ای شکل به نام استانگن سرو می شود. آنها فقط 7 اونس هستند و این یک سنت است که کوبس (پیشخدمت میخانه آبجو)، با پیراهن آبی، شلوار تیره و پیش بند، یک کولش را یکی پس از دیگری روی کرانز (سینی) برای شما می آورند، مگر اینکه لیوان آبجو خود را نصف کنید. آن را پر کنید یا با حصیر آبجو خود بپوشانید تا به آنها اطلاع دهید که کارتان تمام شده است. این بدان معنی است که کلش همیشه سرد است و به ندرت صاف است، اما حتی این آبجوهای کوچک نیز می توانند 5 درصد را به خود اختصاص دهند. پیشخدمت یک برگه در حال اجرا نگه می دارد تا هر دو بتوانید نگه داریدآهنگ روی تشک آبجو.

Hefeweizen در بایرن

باواریا بیش از هر منطقه دیگری در آلمان کارخانه‌های آبجوسازی دارد - می‌توانید بیش از نیمی از آبجوسازی‌های این کشور را در اینجا پیدا کنید، که به بسیاری از سبک‌های آبجو تبدیل می‌شود.

دم کرده باواریایی که باید امتحان کنید معروف ترین و اصلی ترین آبجو گندم است: Hefeweizen (به معنای واقعی کلمه "گندم مخمر"). آشامیدنی آسان، روی این آلو گندم ابری، سر سفیدی کف آلود دارد که عطر میوه ای آن یادآور مرکبات، موز و میخک است. معمولاً در لیوان‌های گلدانی شکل با حجم 500 میلی‌لیتر سرو می‌شود و دو نوع اصلی آن عبارتند از: «آبجو سفید» و «آبجو سفید» (به هلندی «آبجو سفید»).

برای طرفداران واقعی، به آبجوسازی Weihenstephaner زیارت کنید. این موسسه باواریایی قدیمی‌ترین کارخانه آبجوسازی مستمر در جهان است.

Altbier در دوسلدورف

دوسلدورف شهر altbier است، یک سبزی قهوه ای به سبک آلمانی. "Alt" به معنای قدیمی است، و این نام به روش دم کردن قبل از لاگر برای استفاده از مخمرهای گرم تخمیر شده مانند سیب زمینی کم رنگ بریتانیا اشاره دارد.

بهترین مکان برای امتحان کردن " alt" هاپی خود در یک میخانه سنتی آبجو است که آبجو خود را در محل دم می کند. در Altstadt (شهر قدیمی) دوسلدورف، مراقب میخانه‌هایی مانند «Fuechschen»، «Schumacher»، «Schluessel» یا «Uerige» باشید.

Berliner Weisse در برلین

آبجوی تابستانی عالی در پایتخت آلمان، برلینر وایسه است. سبک و ترش استماءالشعیر گندم، که با یک شات شربت هیمن (تمشک) یا شربت والدمیستر (با طعم چوب) شیرین می شود و به آن رنگ قرمز یا سبز آب نباتی می دهد.

در آن روزها، سربازان ناپلئون این نوشیدنی محبوب را "شامپاین شمال" نامیدند. اگرچه برلین در خط مقدم تولید آبجو دستی در آلمان قرار دارد، اما Berliner Weisse هنوز هم یکی از محبوب ترین باغ های باغ آبجو است. این آبجو در لیوان های محکم یا کاسه ای شکل سرو می شود و بهتر است این آبجو کم الکل و با طراوت را با نی بنوشید.

Rauchbier در بامبرگ

شهر کوچک بامبرگ در فرانکونیا (باواریای علیا) خانه بسیاری از آبجوسازی‌های تاریخی و آبجو دودی کهربایی رنگ معروف آن، راخبیر است.

راز طعم ملایم دودی این آبجو، فرآیند صد ساله خشک کردن مالت روی آتشی است که از کنده های چوب راش ساخته شده است. در حالی که سایر شهرها راخبیر تولید می کنند، این بامبرگ است که به خاطر آنها مشهور است. آبجو Schlenkerla و Spezial در بامبرگ را امتحان کنید. آبجوهای دودی آنها هنوز به روش سنتی ساخته می شود و فقط در شعاع 9 مایلی شهر فروخته می شود.

Gose در لایپزیگ

لایپزیگ، پایتخت زاکسن در شرق آلمان، میزبان آبجو متمایز Gose است. این آبجو غیر معمول با دانه‌های گشنیز چاشنی می‌شود و - بر خلاف هر آبجوی آلمانی دیگری - با آب کمی شور دم می‌شود و دارای ترشی است.

طعم ترد و ترد و محتوای الکل متوسط (4 تا 5٪ ABV) آن را به یک آبجو تابستانی با طراوت تبدیل می کند. غاز اغلب با غذاهای دریایی جفت می شود و می توان از آن در بهترین غذای لایپزیگ لذت بردرستوران ها.

غاز همچنین در آبجوهای سنتی آلمانی منحصر به فرد است زیرا با reinheitsgebot (قانون خلوص آبجو) مطابقت ندارد. از آنجایی که یک تخصص منطقه ای است، معافیت مجاز است. با وجود اینکه از اوایل قرن سیزدهم دم کرده بود، تا همین اواخر از بین رفته بود. اکنون، در آلمان و خارج از کشور باز می گردد.