12 مکان‌های تاریخی برتر هند که باید از آنها دیدن کنید

2024 نویسنده: Cyrus Reynolds | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2024-02-07 19:24

هند کشوری متنوع و غرق در تاریخ است. در گذشته آن دیگ ذوبی از مذاهب، حاکمان و امپراتوری های مختلف دیده شده است - که همه آنها اثر خود را در حومه شهر به جا گذاشته اند. بسیاری از مکان های تاریخی در هند به دلیل اهمیت فرهنگی خود در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار گرفته اند.

تاج محل

یکی از عجایب هفتگانه جهان، تاج محل بدون شک مشهورترین بنای تاریخی هند است. از سواحل رودخانه یامونا به طرزی خاطره انگیز ظاهر می شود. امپراتور مغول، شاه جهان، آن را به عنوان مقبره ای برای همسر سوم، ممتاز محل، که در سال 1631 درگذشت، ساخته بود. ساخت و ساز بیش از 16 سال، از 1632 تا 1648 انجام شد.

تاج محل از سنگ مرمر سفید ساخته شده است، اما به نظر می رسد که رنگ آن در تغییر نور روز به تدریج تغییر می کند.

Hampi

همپی که اکنون دهکده ای آرام در شمال کارناتاکا است، زمانی آخرین پایتخت ویجایاناگار، یکی از بزرگترین امپراتوری های هندو در تاریخ هند بود. مهاجمان مسلمان در سال 1565 شهر را فتح کردند و ویران کردند و آن را به ویرانه تبدیل کردند. غارت شد و سپس رها شد.

Hampi دارای ویرانه‌های فریبنده‌ای است که به طرز شگفت‌انگیزی با تخته سنگ‌های بزرگ در هم آمیخته شده‌اند که در سرتاسر چشم‌انداز قرار دارند. قدمت این ویرانه‌ها به قرن چهاردهم بازمی‌گرددکمی بیش از 25 کیلومتر (10 مایل). آنها شامل بیش از 500 بنای تاریخی، از جمله معابد و کاخ های باشکوه دراویدی هستند. انرژی باورنکردنی را می توان در این مکان باستانی احساس کرد.

فتح پور سیکری

فاتح پور سیکری، در نزدیکی آگرا در اوتار پرادش، زمانی پایتخت پرافتخار اما کوتاه مدت امپراتوری مغول در قرن شانزدهم بود. امپراتور اکبر این شهر را از روستاهای دوقلوی فاتح پور و سیکری در سال 1569 به عنوان ادای احترام به قدیس معروف صوفی شیخ سلیم چشتی تأسیس کرد. قدیس تولد پسر امپراتور اکبر را که بسیار آرزو کرده بود به درستی پیش بینی کرد.

مدتی پس از تکمیل فاتح پور سیکری، متأسفانه مجبور شدند توسط ساکنان آن رها شوند زیرا آب کافی نبود. امروزه، این شهر یک شهر ارواح متروک است (البته شهری که مملو از گداها و دزدها است) با معماری مغول به خوبی حفظ شده است. بناهای تاریخی عبارتند از دروازه ورودی باشکوه، یکی از بزرگترین مساجد هند و مجموعه کاخ.

جلیانوالا باغ

جالیانوالا باغ، در نزدیکی معبد طلایی در امریتسار، محل لحظه ای غم انگیز اما تعیین کننده در تاریخ و مبارزه هند برای آزادی است. در 13 آوریل 1919، سربازان بریتانیا به روی یک گروه بزرگ متشکل از بیش از 10000 معترض غیرمسلح تیراندازی کردند که به کشتار امریتسار معروف است.

انگلیسی ها هیچ هشداری در مورد تیراندازی ندادند. اسناد رسمی حاکی از کشته شدن حدود 400 نفر و زخمی شدن 1200 نفر دیگر است. غیر رسمیهر چند آمار بسیار بالاتر است. بسیاری از مردم در ازدحام جمعیت و با پریدن به داخل چاه جان خود را از دست دادند تا از تیراندازی در امان بمانند.

قتل عام وحشتناک نقطه عطفی در روابط هند با انگلیس و عاملی محرک در جنبش گاندی برای استقلال از سلطه بریتانیا بود.

در سال 1951، دولت هند بنای یادبودی در باغ جالیانوالا با شعله ابدی آزادی ساخت. دیوارهای باغ هنوز آثار گلوله دارند و محل دستور شلیک نیز دیده می شود. یک گالری با تصاویر مبارزان آزادی هند و خاطرات تاریخی یکی دیگر از جاذبه های آنجاست.

دروازه هند

شناخته‌شده‌ترین بنای تاریخی بمبئی، دروازه هند، موقعیتی فرماندهی دارد که مشرف به دریای عرب در بندر کولابا است. این بنا به مناسبت دیدار پادشاه جورج پنجم و ملکه مری از شهر در سال 1911 ساخته شد. با این حال، تا سال 1924 تکمیل نشد.

دروازه هند متعاقباً نقش مهمی در تاریخ هند داشت. آخرین سربازان بریتانیایی در سال 1948 از آنجا خارج شدند، زمانی که هند استقلال را به دست آورد.

قلعه سرخ

در بخش هایی نادیده گرفته شده و در حال خراب شدن است، قلعه سرخ دهلی ممکن است به اندازه برخی از قلعه های هند چشمگیر نباشد، اما مطمئناً تاریخی برجسته دارد.

این قلعه توسط پنجمین امپراتور مغول، شاه جهان، زمانی که پایتخت خود را در سال 1638 از آگرا به دهلی منتقل کرد، به عنوان یک قصر ساخته شد. پایتخت، معروف به شاه جهان آباد، جایی بود که دهلی قدیم امروزی است. بسیاری ازتوسعه در اطراف Chandni Chowk، منطقه بازار آشفته و در حال فروپاشی در مجاورت قلعه سرخ انجام شد.

مغول ها این قلعه را برای تقریبا 200 سال اشغال کردند تا اینکه در سال 1857 به دست بریتانیایی ها گم شد. هنگامی که هند در 15 اوت 1947 استقلال را به دست آورد، اولین نخست وزیر هند (جواهر لعل نهرو) پرچم هند را به اهتزاز درآورد. از باروهای قلعه این رویه همچنان در هر روز استقلال، زمانی که نخست وزیر هند پرچم هند را برافراشته و در آنجا سخنرانی می کند، ادامه دارد.

معبد خواجوراهو

اگر مدرکی می خواهید مبنی بر اینکه کاما سوترا از هند سرچشمه گرفته است، خاجوراهو مکانی است که باید ببینید. اروتیکا در اینجا با بیش از 20 معبد اختصاص یافته به تمایلات جنسی و سکس فراوان است. این معابد عمدتاً بین سال‌های 950 تا 1050 توسط حاکمان خاندان راجپوت چاندلا ساخته شده‌اند که خاجوراهو را به اولین پایتخت خود تبدیل کرده است. آنها برای قرن ها پنهان بودند و توسط جنگل های متراکم احاطه شده بودند، تا زمانی که انگلیسی ها آنها را در اوایل قرن نوزدهم دوباره کشف کردند.

معابد بیشتر به خاطر مجسمه های اروتیک خود شناخته می شوند. با این حال، بیش از آن، جشن عشق، زندگی و عبادت را به نمایش می گذارند. آنها همچنین نگاهی غیرقابل مهار و غیرمعمول به ایمان باستانی هندوها و شیوه های تانتریک می دهند.

ظاهراً تا پایان قرن دوازدهم از معابد به طور فعال استفاده می شد و پس از آن زمان خواجوراهو توسط مهاجمان مسلمان مورد حمله قرار گرفت و تصرف شد. معابد باقی مانده اکنون در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار دارند.

غار آجانتا و الورا

غارهای آجانتا و الورا به طرز شگفت انگیزی در صخره های دامنه تپه در وسط ناکجاآباد ماهاراشترا حک شده اند.

34 غار در الورا وجود دارد که قدمت آنها به قرن ششم و یازدهم پس از میلاد باز می‌گردد. آنها ترکیبی جالب و قابل توجه از ادیان بودایی، هندو و جین هستند. این امر ناشی از ساخت آنها در زمانی است که بودیسم در هند رو به زوال بود و هندوئیسم شروع به تقویت مجدد خود کرده بود. بیشتر کارهای الورا، از جمله معبد حیرت‌انگیز کایلاسا، تحت نظارت پادشاهان چالوکیا و راشتراکوتا بود. در اواخر دوره ساخت و ساز، حاکمان محلی وفاداری خود را به فرقه دیگامبارا جینیسم تغییر دادند.

30 غار در آجانتا غارهای بودایی هستند که در دو مرحله در قرن دوم قبل از میلاد و قرن ششم پس از میلاد ساخته شده اند.

در حالی که غارهای آجانتا سرشار از نقاشی و مجسمه هستند، غارهای الورا به دلیل معماری خارق العاده خود مشهور هستند. باورنکردنی ترین چیز در مورد این غارها این است که آنها با دست ساخته شده اند و فقط با چکش و اسکنه ساخته شده اند.

معبد خورشید Konark

معبد خورشید کونارک قرن سیزدهم یک سایت میراث جهانی یونسکو و بزرگترین و شناخته شده ترین معبد خورشید در هند است. این معبد باشکوه توسط پادشاه Narasimhadeva اول از سلسله Ganga شرقی ساخته شده است. این به عنوان یک ارابه غول پیکر برای سوریا خدای خورشید ساخته شد، با 12 جفت چرخ که توسط هفت اسب کشیده می شد.

متاسفانه، معبد با سقوط اسرارآمیزی مواجه شد که منجر به ویران شدن بسیاری از بخش‌های مهم، از جمله عبادتگاه سر به فلک کشیده پشتی شد. علاوه بر این، زمانی که معبددر قرن هجدهم استفاده از آن برای عبادت متوقف شد، ستون ارونا ارابه‌سرا به معبد جاگانات در پوری منتقل شد تا آن را از دست مهاجمان نجات دهد.

Rani ki Vav (چاه پله ملکه)

یک یافته باستان‌شناختی شگفت‌آور جدید در پاتان، گجرات، رانی کی واو توسط رودخانه ساراسواتی در مجاورت سیل گرفته شد و تا اواخر دهه 1980 روی آن گل‌آلود شد. قدمت چاه، که بدون شک الهام‌بخش‌ترین گام هند است، به قرن یازدهم در زمان سلطنت سلسله سولانکی برمی‌گردد. ظاهراً بیوه حاکم Bhimdev I آن را به یاد او ساخته بود.

چاه پله به عنوان یک معبد معکوس طراحی شده است. پانل های آن به شکلی خاطره انگیز در بیش از 500 مجسمه اصلی و 1000 مجسمه کوچک پوشانده شده است. باورنکردنی است که هیچ سنگی تراشیده نشده باقی نمانده است!

معبد Brihadisvara

معبد Brihadisvara (همچنین به عنوان معبد بزرگ شناخته می شود -- به دلایل واضح!) در Thanjavur، تامیل نادو، یکی از سه معبد بزرگ Chola زنده است. این معبد توسط راجا راجا اول، پادشاه چولا در سال 1010 برای جشن گرفتن یک پیروزی نظامی تکمیل شد و یکی از قدیمی‌ترین معابد وقف شده به لرد شیوا در هند است.

معبد نمادی از قدرت خارق العاده سلسله چولا است. معماری آن شگفت انگیز است. تنها از گرانیت ساخته شده است، برج آن 216 فوت ارتفاع دارد و گنبد آن از سنگی به وزن حدود 80 تن ساخته شده است!

گوای قدیمی

واقع در 10 کیلومتریاز پانجیم، شهر تاریخی گوا قدیمی پایتخت هند پرتغالی از قرن شانزدهم تا قرن هجدهم بود. جمعیت قابل توجهی بیش از 200000 نفر داشت اما به دلیل طاعون متروکه شد. پرتغالی ها به پانجیم نقل مکان کردند، جایی که به خاطر محله لاتین پر از خانه های پرتغالی رنگارنگ شهرت دارد.

گوا قدیم در واقع در قرن پانزدهم، قبل از پرتغالی ها، توسط حاکمان سلطان نشین بیجاپور تأسیس شد. پس از تسخیر پرتغالی ها، کلیساهای زیادی ساختند. برجسته‌ترین آن‌هایی که امروزه ایستاده‌اند، کلیسای بوم عیسی (که شامل بقایای فانی سنت فرانسیس خاویر است)، کلیسای جامع سه (محل اسقف اعظم گوا) و کلیسای سنت فرانسیس آسیزی هستند.