راهنمای دره اولدووای تانزانیا و شن‌های متحرک

2024 نویسنده: Cyrus Reynolds | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2024-02-07 19:56

برای کسانی که به باستان شناسی و دیرینه شناسی علاقه مند هستند، تانزانیا چیزهای بیشتری از ذخایر بازی های دیدنی و سواحل زیبای آن دارد. دره اولدووای (که به طور رسمی به عنوان دره اولدوپای شناخته می شود) در جاده دهانه انگورونگورو به پارک ملی سرنگتی واقع شده است که به لطف کشف مجموعه ای از فسیل ها که تکامل نوع بشر را مستند می کند، مسلماً مهم ترین سایت دیرینه انسان شناسی در این سیاره است. کسانی که در این منطقه سفر می‌کنند می‌توانند سفر به اولدووی را با بازدید از شیفتینگ شن‌های اسرارآمیز، تپه‌های خاکستر آتشفشانی که در سراسر صحرا با سرعت تقریباً 55 فوت/17 متر در سال حرکت می‌کند، ترکیب کنند.

اهمیت اولدووای

در دهه 1930، باستان شناسان لوئیس و مری لیکی پس از مشاهده فسیل های انسان نما که چند سال قبل توسط باستان شناس آلمانی هانس رک در آنجا کشف شده بود، مجموعه ای از کاوش های گسترده را در دره اولدووای آغاز کردند. در طول پنج دهه بعد، لیکی ها چندین اکتشاف قابل توجه انجام دادند که درک جهان را از اینکه ما از کجا آمده ایم تغییر داد و در نهایت به این نتیجه رسید که نژاد بشر منحصراً از آفریقا منشاء می گیرد. از جمله مهمترین این اکتشافات، مرد فندق شکن است، نامی که به بقایای یک پارانتروپوس بویزئی داده شده است.سن نر 1.75 میلیون سال تخمین زده می شود. لیکی ها همچنین اولین شواهد فسیلی شناخته شده از گونه های انسان نما دیگر، هومو هابیلیس را کشف کردند. و همچنین گنجینه ای از فسیل های حیوانات و قطعات ابزار انسان اولیه. در سال 1976، مری لیکی همچنین مجموعه‌ای از ردپای انسان‌ها را در لائتولی، مکانی در 45 کیلومتری/28 مایلی جنوب دره، یافت. این ردپاها که در خاکستر حفظ شده و گمان می‌رود متعلق به جد ما Australopithecus afarensis باشد، ثابت می‌کند که گونه‌های انسان‌نما در دوران پلیوسن، حدود 3.7 میلیون سال پیش، روی دو پا راه می‌رفتند. در زمان کشف، این اولین نمونه از دو پدالیسم انسان‌نما بود.

بازدید دره اولدووای

امروز، سایت‌های حفاری لیکیز هنوز فعال هستند، و باستان‌شناسان از سراسر جهان همچنان به کشف اسرار پیرامون منشأ خودمان ادامه می‌دهند. بازدیدکنندگان منطقه اولدووای می توانند این مکان های حفاری را خودشان زیر نظر یک راهنمای رسمی ببینند. در بالای دره، موزه ای وجود دارد که در دهه 1970 توسط مری لیکی پیدا شد و در دهه 1990 توسط تیمی از موزه گتی بازسازی شد. اگرچه این موزه کوچک است، اما با این وجود، با اتاق های متعددی که برای توضیح یافته های دیرینه انسان شناسی سایت اختصاص داده شده، جذاب است.

در اینجا، مجموعه‌ای از فسیل‌های انسان‌ها و جانوران، و همچنین ابزارهای باستانی را که اکنون به عنوان Oldowan (اصطلاحی که از دره Olduvai ترجمه می‌شود) نامیده می‌شود، پیدا خواهید کرد. این ابزارها نشان دهنده اولین صنعت ابزار سنگی شناخته شده در تاریخ اجداد ما هستند. به منظور حفظ اصل، بسیاری ازاز فسیل‌های نمایش داده شده، قالب‌هایی هستند، از جمله فسیل‌های جمجمه انسان‌های اولیه. نکات برجسته این نمایشگاه شامل بازیگران بزرگی از ردپای لائتولی و همچنین چندین عکس از خانواده لیکی است که در اولین مکان های حفاری کار می کنند. دره اولدووای اکنون به طور رسمی به عنوان دره اولدوپای شناخته می شود، دومی که املای صحیح کلمه ماسایی برای گیاه بومی سیزال وحشی است.

بازدید از شن‌های متحرک

کسانی که می خواهند یک روز از آن را بگذرانند، باید در نظر داشته باشند که به سمت شمال دره اولدووای به سمت شیفتینگ سندز حرکت کنند. در اینجا، یک تپه هلالی شکل از خاکستر سیاه به طور پیوسته در سراسر دشت با سرعت تقریباً 55 فوت / 17 متر در سال تحت نیروی باد یک طرفه منطقه حرکت می کند. ماسایی ها بر این باورند که خاکستر از کوه Ol Doinyo Lengai آمده است، مکانی مقدس که نام آن در انگلیسی به عنوان کوه خدا ترجمه می شود. در یک روز صاف، این کوه مخروطی شکل چشمگیر را می‌توان در فاصله‌ای از دره اولدووای دید.

پس از رسیدن به دشت، خاکستر آتشفشانی نشست، در اطراف یک سنگ جمع شد و سپس به تپه متقارن فوق العاده ای تبدیل شد که امروز است. شن و ماسه غنی از آهن است و به شدت مغناطیسی شده است، به طوری که وقتی در هوا پرتاب می شود به خود می چسبد - پدیده ای که فرصت های عکاسی جالبی را ایجاد می کند. یافتن این تپه به دلیل ماهیت متحرک آن دشوار است، و اغلب سفر برای رسیدن به آنجا مستلزم رانندگی فنی خارج از جاده است. در نتیجه، توصیه می شود با راهنمای محلی و/یا راننده سفر کنید. در راه، فراموش نکنید که مراقب بازی رومینگ رایگان باشید.