تونل‌های کو چی - یادبود جنگ ویتنام در نزدیکی سایگون

2024 نویسنده: Cyrus Reynolds | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2024-02-07 19:38

تونل‌های کو چی شبکه‌ای از تونل‌های زیرزمینی هستند که با دست تراشیده شده‌اند و در ۵۵ مایلی شمال غربی شهر هوشی مین (سایگون) قرار دارند. حدود دو ساعت رانندگی از پایتخت سابق ویتنام جنوبی، تونل‌های کو چی امروز یک مقصد توریستی محبوب سایگون را تشکیل می‌دهد که نگاهی هیجان‌انگیز به تاریخ جنگ ویتنام برای بازدیدکنندگان فراهم می‌کند.

در اینجا هیچ جهنمی کثیف و حشرات زده وجود ندارد. دولت ویتنام مکان را تمیز کرده و نمایشگاه‌های متعددی را در اطراف سایت برپا کرده است، به غیر از یک فروشگاه سوغاتی مجهز و یک میدان تیر که بازدیدکنندگان می‌توانند سلاح‌های خودکار را با قیمت حدود یک دلار در هر گلوله شلیک کنند.

تونل های کو چی - پیشینه ای کوتاه

در دهه‌های شصت و هفتاد، کو چی بخشی از منطقه مورد مناقشه در طول جنگ ویتنام بود. کو چی نقطه ای در "مثلث آهنین" بود، منطقه ای به مساحت 60 مایل مربع در استان بین دوونگ ویتنام که ساکنان آن با ویت کنگ ها یا شورشیان کمونیست در جنوب همدردی می کردند.

Cu Chi همچنین به عنوان یک انبار مهم در "مسیر هوشی مین" عمل می کرد، که از طریق آن تدارکات و نیروها از ویتنام شمالی کمونیست به شورشیان در ویتنام جنوبی متحد آمریکا منتقل می شد. مقامات ارشد نظامی ایالات متحده به این اهمیت پی بردنداز تونل‌های Cu Chi و چندین بار تلاش کرد تا تونل‌ها را بیرون بکشد.

عملیات Crimp در سال 1966 تلاش کرد ویت کنگ ها را از موقعیت خود بمباران کند، اما بسیاری از بخش های شبکه تونل ضد بمب بودند. تله‌های انفجاری در تونل‌ها باعث ترس 8000 سرباز آمریکایی و متحدانش در کو چی شد. مهندسی نوآورانه تونل ها به این معنی است که نارنجک ها و گازهای سمی نمی توانند ویت کنگ ها را در داخل تونل ها بیرون بیاورند یا به دام بیاندازند.

عملیات Cedar Falls در سال 1967 تعداد نیروها را به 30000 نفر افزایش داد، از جمله "موش های تونلی" یا متخصصانی که در جنگ تونلی آموزش دیده بودند (تصویر بالا را ببینید). "موش های تونلی" هیچ تجهیزات شیکی نداشتند - حداکثر به یک تپانچه 45/0، یک چاقو و یک چراغ قوه مجهز بودند.

بمباران فرش و نفوذ موش در تونل تا حد معینی موفقیت آمیز بود، اما واحدهای چریکی محلی به سادگی در جنگل ذوب شدند و پس از پایان عملیات ایالات متحده در منطقه، Cu Chi را پس گرفتند.

راز موفقیت تونل های کو چی

چه چیزی تونل های کو چی را به عنوان پایگاه عملیاتی موفق کرد؟ مهندسی درخشان تونل‌ها را در نظر بگیرید: برخاسته از آزمون و خطا، و همچنین کار سخت ویت کنگ‌ها، که تونل‌ها را با دست و با کلنگ‌ها و بیل‌های ساده تراشیدند.

در دوران اوج خود، شبکه تونل بیش از 75 مایل زیر زمین امتداد داشت و تا مرز کامبوج می رسید. تونل ها با دست و با سرعت پنج تا شش فوت در روز بیرون کشیده شدند.

شبکه تونل موجود استبیمارستان‌ها، محل‌های زندگی، آشپزخانه‌ها، پناهگاه‌های بمب‌گذاری، تئاترها و کارخانه‌های اسلحه.

دود ناشی از آشپزخانه ها و کارخانه های اسلحه سازی با دودکش های بلند چند محفظه ای ساخته شده بود که دود آتش را پراکنده می کرد و از دیدن هر گونه ستون آشکار توسط نیروهای دشمن جلوگیری می کرد.

دریچه های هوا در سطح زمین به عنوان تپه مورچه ها یا موریانه ها پنهان شدند.

این تونل ها که بی سر و صدا درست زیر پای نیروهای ایالات متحده نقب می زدند، مخفیگاه های امن و راه های دریچه های نامرئی را فراهم می کردند که ویت کنگ ها می توانستند در یک لحظه از طریق آنها حمله کنند و به همان سرعتی که ظاهر شدند ناپدید شوند.

سورپرایزهای مرگبار تونل های کو چی

ایالات متحده سربازانی که سعی در نفوذ به تونل ها داشتند با چالش های متعددی روبرو شدند: تونل های تنگ برای اکثر نظامیان آمریکایی بسیار کوچک بود (اگرچه برای ویتنامی های لاغر و کوتاه قد مناسب است)، و گذرگاه ها مملو از حشرات گزنده و تله های انفجاری مرگبار بود.

سیم‌های عبوری مین‌ها یا نارنجک‌ها را منفجر می‌کنند. گودال‌ها برای به چوب گرفتن سربازان روی چوب‌های پانجی بامبوی تیز شده باز می‌شوند.

حومه اطراف مملو از مین های دست ساز بود که نیروهای آمریکایی را در زمین به خطر می انداخت. منبع این معادن؟ خود نیروهای آمریکایی.

بمب ها و سایر سلاح های مورد استفاده توسط نیروهای آمریکایی توسط ویت کنگ جمع آوری شده و به آهنگرهای زیرزمینی Cu Chi آورده شد و در آنجا به مین، پرتاب کننده موشک و سایر سلاح ها تبدیل شدند. به طور خلاصه، آمریکایی ها به ویت کنگ ها سلاح رایگان می دادند تا علیه خودشان استفاده شود!

تونل های کو چی -پاکسازی شده برای گردشگران

جنگ در سال 1975 به پایان رسید. شمال کمونیست سرانجام با یک فشار، جنوب را تصرف کرد و متعاقباً تونل ها به عنوان یادبود جنگ پاکسازی شدند.

امروز، گردشگران ویتنامی برای بزرگداشت کشته شدگان خود و یادآوری مبارزه می آیند، در حالی که تعداد زیادی از گردشگران غربی برای کشف تونل ها برای خود می آیند.

برخی از تونل ها به خاطر غربی های حجیم تر بزرگ شده اند. این تونل ها به طور منظم اسپری می شوند و تمیز می شوند، بنابراین بازدیدکنندگان توسط حیوانات موذی گزیده نمی شوند یا توسط گرد و غبار کور نمی شوند.

تنها خطر در آن پایین، کلاستروفوبیا است - حتی نسخه بزرگ شده آن یک راهپیمایی تنگ اردک است، و بالا بردن آن از پلکان فلزی که به بالای زمین منتهی می شود، تسکین فوق العاده ای است.

ورودی های مبدل تونل های کو چی

تونل‌هایی که به روی گردشگران باز می‌شوند، تنها بخش کوچکی از شبکه Cu Chi در اوج خود هستند. بیشتر تونل ها به دلیل عدم استفاده فرو ریخته اند، بنابراین سایت توریستی دارای یک تونل بزرگ و چند سوراخ پیچ برای اهداف نمایشی است.

سوراخ پیچ که در بالا نشان داده شده است، اندازه کوچک و ضریب پنهان کاری بالای تونل ها را نشان می دهد. سوراخ‌ها و تونل‌ها با قاب باریک و جمع و جور اکثر ویتنامی‌ها مطابقت دارند و قاب‌های بلند و تنومند رایج در میان سربازان آمریکایی را حذف می‌کنند.

راهنمای Cu Chi نحوه ورود و بستن سوراخ را نشان می دهد - راهنما ابتدا وارد پاها می شود، درب را بالای سر خود نگه می دارد.(سمت چپ)، و در زانو خم می شود تا بقیه بدنش بتواند به داخل دهانه (مرکز) بلغزد.

هنگامی که تمام بدن او داخل شد، راهنما سپس درپوش را در جای خود می‌لغزد (راست) و تقریباً چیزی روی سطح باقی نمی‌گذارد که محل سوراخ را نشان دهد.

برای سربازان آمریکایی در این منطقه در طول جنگ ویتنام، باید احساس می کردند که توسط ارواح مورد حمله قرار گرفته اند.

آمپی تئاتر و تبلیغات تونل های کو چی

نمایشگاه های تونل کو چی در چند گروه کلیدی دسته بندی شده اند.

آمفی‌تئاتر معمولاً اولین توقف در تور است - گردشگران به داخل یک گودال توخالی در زمین همراهی می‌شوند که با سقفی استتار پوشانده شده است و نموداری از تونل‌های Cu Chi و همچنین یک تصویر سیاه نشان داده می‌شود. ویدئوی تبلیغاتی سفید و ساخته شده در دهه 1970.

بازدیدکنندگان سپس توسط راهنماها همراهی می شوند تا دیگر نمایش های عملی ابزار جنگ تونل های Cu Chi را بررسی کنند.

نمایشگاه های تونل های کو چی

یک غرفه زیرزمینی انواع مختلف تله‌هایی را که ویت کنگ برای به دام انداختن نیروهای آمریکایی در آن منطقه گذاشته‌اند را به نمایش می‌گذارد. تله‌ها در برابر پس‌زمینه‌ای نقاشی شده‌اند که سربازان آمریکایی را در رنج و عذاب نشان می‌دهد. نمونه‌های نشان‌داده‌شده در غرفه کاملاً مبتکرانه هستند (اگر بی‌رحمانه باشند)، از تله‌های خرس ساده گرفته تا تله‌های دری که بر روی قربانیانی که به اندازه کافی بدشانس هستند و در اشتباه را باز می‌کنند، می‌چرخند.

غرفه‌ای دیگر را پوشش می‌دهد که یک کارخانه اسلحه سازی معمولی ویت کنگ را به تصویر می‌کشد. بمب های منفجر نشده ایالات متحدهو دیگر سلاح‌های دستگیر شده به این کارخانه‌ها آورده شد، جایی که آنها را به مین، نارنجک و سایر سلاح‌هایی که می‌توان علیه نیروهای آمریکایی در ویتنام به کار برد، تبدیل کردند.

در فضای باز، بازدیدکنندگان می توانند تونل ها و دهانه های تونل را در عمل ببینند. نمونه هایی از تسلیحات آمریکایی اسیر شده (شامل انبوه بمب های منفجر نشده، و از همه دیدنی تر، یک تانک شرمن از کار افتاده)؛ و نمایشی از تله گودال در حال عمل، که قسمت انتهایی آن با پایه های تیز پانجی پوشیده شده است.

فروشگاه سوغاتی کو چی… و میدان شلیک

در پایان مسیر، یک فروشگاه سوغاتی بسیار غنی در انتظار بازدیدکنندگان تشنه است که غذا، نوشیدنی و نشانه های سفر را می فروشد.

می‌توانید یک کپی از ویدیوی تبلیغاتی که در آمفی‌تئاتر به شما نشان دادند بخرید (اگر یک تماشا برای شما کافی نبود)، یا یادگاری‌هایی از جمله (اما نه محدود به) فندک‌های نجات‌یافته از سربازان آمریکایی را بخرید که روی آن نقش بسته است. علائم تقسیم و شعارهای سخت ("من می دانم که به بهشت می روم زیرا قبلاً به جهنم رفته ام: ویتنام").

اگر سوغاتی چیز شما نیست، می توانید پول خود را در عوض برای مهمات برای میدان تیر در نزدیکی خرج کنید. برای شلیک سلاح انتخابی هزینه ای دریافت نمی کنید، اما مهمات آن ارزان نیست.

تونل های کو چی: حمل و نقل، هزینه های ورودی

بازدید از تونل های کو چی را می توان با تعدادی از آژانس های گردشگری که در خارج از شهر هوشی مین فعالیت می کنند ترتیب داد.

سینهتوریست یک تور نیم روزه تونل کو چی را با تحویل و تحویل از دفتر خود در خیابان De Tham در منطقه یک ارائه می دهد.

بسته تور شامل یک راهنمای تور است که گروه شما را در نمایشگاه همراهی می کند و زمینه ای را برای آنچه می بینید فراهم می کند. بهتر است این تور به عنوان بخشی از یک گروه دیده شود. نمایشگاه‌ها طوری طراحی نشده‌اند که مسافرانی که خودشان قدم می‌زنند دیده شوند، و برای توضیح هر نمایش به یک راهنمای آگاه نیاز دارید.

هزینه پذیرش در بسته تور گنجانده نشده است. بزرگسالان پس از ورود به سایت باید هزینه ورودی بپردازند.

این تور از ابتدا تا انتها سه ساعت طول می کشد - بدون حمل و نقل به محل و برگشت، بلکه شامل سفر به فروشگاه صنایع دستی معلولان، جایی که قربانیان زنده جنگ آثار هنری برای صادرات ایجاد می کنند.