برگزیت و پیامدهای آن برای ایرلند

2024 نویسنده: Cyrus Reynolds | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2024-02-07 19:10

خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا (حرکتی معروف به "برگزیت") به طور رسمی در 31 ژانویه 2020 رخ داد. پس از آن خروج، یک دوره انتقالی است که تا 31 دسامبر 2020 ادامه دارد و طی آن بریتانیا. و E. U. در مورد شرایط روابط آینده خود مذاکره خواهند کرد. این مقاله از تاریخ انصراف در 31 ژانویه به‌روزرسانی شده است و می‌توانید اطلاعات به‌روز درباره جزئیات انتقال را در وب‌سایت دولتی بریتانیا بیابید.

پس زمینه

همه چیز پس از پیروزی دیوید کامرون، نخست وزیر محافظه کار در انتخابات، آغاز شد که بدون نیک کلگ لیبرال مزاحم به داونینگ استریت ۱۰ بازگشت. همه پرسی خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا (به طور خلاصه برگزیت) از قبل در راه بود، سپس برای 23 ژوئن 2016 تعیین شد. در 24 ژوئن نتیجه شگفت انگیز اعلام شد - 51.89٪ از کسانی که تصمیم به رای دادن در اتحادیه اروپا گرفتند. همه پرسی، به خروج از اتحادیه اروپا رای داد. این منجر به مرگ سریع کامرون به عنوان یک شخصیت سیاسی و انتخاب ترزا می به عنوان رهبر حزب محافظه کار و نخست وزیر (پس از چند خنجر به شدت نمایشی) شد. می سپس اعلام کرد که به ماده 50 پیمان اتحادیه اروپا، ابزار قانونی برای خروج یک کشور از اتحادیه اروپا، استناد خواهد کرد. چیاین درخواست برای اعطای حقوق ویژه به بریتانیا بود، اگرچه آنها دیگر بخشی از اتحادیه اروپا نخواهند بود.

در نهایت، ترزا می نتوانست به توافق برسد، جای خود را به بوریس جانسون داد. یک انتخابات زودهنگام در اواخر سال 2019 جانسون را به عنوان مردی که برگزیت را سازماندهی می کند تثبیت کرد و مهلت (بسیار طولانی) برای خروج بریتانیا اکنون به سرعت در حال نزدیک شدن است بدون اینکه توافق نهایی مورد تایید قرار گیرد.

پس چرا این برای جمهوری ایرلند اینقدر مهم است؟ عمدتاً به این دلیل که ایرلند شمالی و جمهوری ایرلند تاریخ طولانی، ضعیف و مرزی طولانی و پر پیچ و خم دارند. هر آنچه که برگزیت تصمیم بگیرد می تواند کل مفهوم وضعیت سفرهای فرامرزی در ایرلند را تغییر دهد و همچنین بر تجارت بین دو کشور در یک جزیره کوچک تأثیر بگذارد.

برگزیت چگونه تکامل یافت

اول، ما "گرکسیت" را به عنوان یک چشم انداز ترسناک اتحادیه اروپا داشتیم. این احتمال خروج (یا اخراج) یونان از منطقه یورو و/یا اتحادیه اروپا بود. سپس شبح "برکسیت" حتی دراماتیک تر شروع به ظهور کرد. این به این دلیل نبود که واقعاً می خواستند از شر بریتانیا خلاص شوند، بلکه به این دلیل بود که برخی از بدبینان اتحادیه اروپا در داخل بریتانیا با تبلیغ وضعیت بد اقتصادی در یونان به عنوان پایین کشیدن همه افراد دیگر، شروع به کسب جایگاه بیشتر و بیشتری کردند. این نه تنها با ظاهر بسیار پرحاشیه حزب UKIP که از برگزیت حمایت کرد، بلکه در احزاب جریان اصلی بیشتر رخ داد.

در واقع، آنقدر جریان اصلی است که نخست وزیر کامرون، پس از زنده ماندن از همه پرسی استقلال اسکاتلند با بریتانیا دست نخورده (اگرچهبه نظر می رسد که دستاوردهای کاملاً عظیم حزب ملی اسکاتلند SNP تصویر کمی متفاوت را ترسیم می کند)، خود را متعهد به برگزاری همه پرسی در مورد اینکه آیا اتحادیه اروپا باید تا حدی برچیده شود یا خیر. این بدان معناست که بریتانیا (یا بهتر است بگوییم بریتانیا، اما "Ukexit" چندان خوب به نظر نمی رسد) آن را ترک کند. با این حال، این گزینه با خواسته‌های همه بخش‌های بریتانیا همخوانی نداشت - اسکاتلند و ایرلند شمالی به ماندن در اتحادیه اروپا رای دادند.

حقیقت این است که هیچ کنترل آهنینی در اتحادیه اروپا وجود ندارد و هر کشوری آزاد است که اجازه دهد عضویتش از بین برود. یا در شرایط خاص می توان از آن خواست خیلی سریع ترک کند. با این حال، مذاکرات برگزیت سال‌ها طول کشید.

برگزیت بدون ایرلند؟

جمهوری ایرلند بخشی از بریتانیا نیست، اما در همان زمان در دهه 1960 با بریتانیا درخواست عضویت در اتحادیه اروپا کرد. همه کشورها نیز سرانجام در سال 1973 در همان زمان به یکدیگر پیوستند و تمام ایرلند را وارد اتحادیه کردند. از آن زمان، به نظر می رسد یک تصویر ذهنی از این دو وجود دارد که "بسته ای" در اطراف معلق هستند. با این حال، این مورد نیست. جمهوری ایرلند و بریتانیا هر دو کشورهای مستقل و مستقل هستند و هیچ ماده ای در مقررات اتحادیه اروپا وجود ندارد که یکی را به دیگری متصل کند.

استفاده از یورو احتمالا بهترین مثال است. جمهوری ایرلند یکی از اولین اعضای منطقه یورو بود که این ارز را پذیرفت، در حالی که بریتانیا پوند استرلینگ را به عنوان یک ارز مستقل حفظ کرد. بنابراین، بدیهی است که راه های جداگانه ای امکان پذیر است.

اما آیا آنها مطلوب هستند؟

وقتی نوبت بهواقعیت ها، ایرلند به نوعی بخشی از برگزیت خواهد بود. حداقل، این برای شش شهرستانی که ایرلند شمالی را تشکیل می‌دهند، کشوری که بخشی از بریتانیا است، صادق است.

ایرلند پس از برگزیت

خروج رسمی در 31 ژانویه 2020 انجام شد و احتمالاً تغییرات در طول زمان اعمال خواهند شد. به عنوان مثال، جمهوری ایرلند به طور ناگهانی باید با این واقعیت روبرو شود که مرز ایرلند شمالی نیز یک "مرز بیرونی" اتحادیه اروپا خواهد بود و به کنترل، امنیت و کاغذبازی بسیار بیشتری نسبت به فعلی (یعنی تقریباً هیچ) نیاز دارد. این بخش عمده ای از روند مذاکرات بوده است، زیرا مرز طولانی، پیچ در پیچ است و در حال حاضر در بسیاری از مناطق به راحتی کنترل می شود.

خرید و فروش کالا در حوزه قضایی دیگر مشمول قوانین و تعرفه های جدید نیز خواهد بود. تا زمانی که برای چندین گذرگاه مرزی آماده نباشید، دیگر از الکل ارزان قیمت "بالا شمال" تهیه نخواهید کرد.

ذکر گذرگاه های مرزی متعدد - ترافیک در منطقه مرزی به احتمال زیاد به یک کابوس تبدیل خواهد شد. با عبور و مرور جاده‌ها از مرز، هیچ‌کس نمی‌خواهد هر پنج دقیقه یک‌بار با پست‌های بازرسی روبرو شود. و از آنجایی که پول برای جاده‌های جدید کم است، جاده‌های پر پیچ و خم به شریان‌های اصلی ترافیک تبدیل خواهند شد.

درمورد اقتصاد به طور کلی، اکنون با برگزیت، شرکت های بین المللی باید با دقت بیشتری تصمیم بگیرند کجا قرار بگیرند. ایرلند شمالی دیگر دروازه ای به اروپا با یارانه سنگین نخواهد بود (مانند اتحادیه اروپا)، و جمهوری ایرلند نیز دروازه ای برای ورود مالیات به بازار بریتانیا نخواهد بود.

برگزیت وتوریست

حالا سؤال دیگری وجود دارد: آیا برگزیت تأثیر زیادی برای گردشگرانی که قصد بازدید از ایرلند را دارند خواهد داشت؟

به نظر من، اگر کنترل‌های مهاجرتی و گمرکی برقرار شده و برنامه‌ریزی مربوط به زمان رانندگی از مثلاً بلفاست تا دوبلین را نادیده بگیرید، عواقب آن برای بازدیدکنندگان خارجی تقریباً صفر خواهد بود. بله، شما باید از چند تنگنا عبور کنید، اما این تأثیر کوچکی بر تصویر بزرگ خواهد داشت که نیازی به نگرانی در مورد آن ندارید.

در مورد همه چیزهای مهم دیگر، اینها تغییر نخواهند کرد. مسافرانی که به ایرلند و به ایرلند می روند همچنان باید بدانند که

• ویزا برای یک حوزه قضایی به طور خودکار در حوزه دیگر معتبر نیست،
• دو ارز در حال استفاده هستند، یورو و پوند استرلینگ،
• محدودیت‌های سرعت و مسافت همچنان در بریتانیا بر حسب مایل و در جمهوری ایرلند به کیلومتر خواهد بود.

ما برای سالها با اینها زندگی کرده ایم، بنابراین برگزیت آنقدرها انقلابی نخواهد بود.